Mπιλ Γκέιτς: Κυκλοφορεί η πολυαναμενόμενη αυτοβιογραφία του

Λέει ο ίδιος την ιστορία του στα απομνημονεύματά του με τίτλο "Source Code" που κυκλοφορούν 4 Φεβρουαρίου.

Οι άνθρωποι γνωρίζουν πολλά για τον συνιδρυτή της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς, έναν από τους πιο διάσημους επιχειρηματίες και φιλάνθρωπους στον κόσμο και έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους όλων των εποχών, και πιστεύουν ότι γνωρίζουν ακόμη περισσότερα. Τώρα ο ίδιος λέει την ιστορία του με δικά του λόγια, από την στα απομνημονεύματά του με τίτλο «Source Code», που θα κυκλοφορήσουν την Τρίτη, 4 Φεβρουαρίου.

Το βιβλίο, η πρώτη δόση μιας προγραμματισμένης τριλογίας, καλύπτει την παιδική και νεανική ηλικία του Γκέιτς στο Σιάτλ. Πολλές από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του - η επιτυχία της Microsoft, που άλλαξε τη βιομηχανία τεχνολογίας, ο γάμος του με τη Μελίντα Φρεντς Γκέιτς, η έναρξη της διεθνούς φιλανθρωπικής τους οργάνωσης οι προσωπικές του διαμάχες και το διαζύγιό του δεν θίγονται. Θα μιλήσει για αυτά τα θέματα αργότερα.

Αλλά υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά από την ιστορία που το κοινό μπορεί να εκπλαγεί να ακούσει. Ο Γκέιτς φοβόταν κάποτε ότι θα τον διώξουν από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Τα παιδικά του χρόνια συγκλόνισε ο ξαφνικός θάνατος ενός φίλου του σε ατύχημα στην πεζοπορία. Θα μπορούσε να είναι ένα «δύσκολο» παιδί και οι γονείς του τον έβαλαν ακόμη και σε θεραπεία επειδή δεν ήξεραν τι να κάνουν.
Έκανε LSD μερικές φορές (...και μια φορά ζήτησε σε μια κοπέλα να βγουν ραντεβού αφού της είπε ότι είχε καλέσει το τηλέφωνο με τα δάχτυλα των ποδιών του). Με το «Source Code» ο 69χρονος Γκέιτς κάνει μία αναδρομή σε όλα τα υπέροχα και το παράξενα της ζωής του. Αλλά, λέει στο PEOPLE, τα απομνημονεύματα δεν βγήκαν όπως είχε αρχικά σχεδιάσει.

Όταν άρχισε να συγκεντρώνει για πρώτη φορά υλικό για «κάποιο είδος αυτοβιογραφίας» μόλις πριν από πέντε χρόνια, η πρόθεση ήταν να γράψει έναν ολοκληρωμένο τόμο. Μετά το πρώτο προσχέδιο, σύμφωνα με τον δικό του λογαριασμό, «απλώς δεν ήταν ευχαριστημένος», λέει.
Μερικά μέρη ήταν «πολύ λεπτομερή», άλλα δεν ήταν «αρκετά λεπτομερή» και, συνολικά, δεν ένιωθε ότι το έργο συγκεντρωνόταν. Μετά του ήρθε μια ιδέα: να χωρίσει την ιστορία του σε μια σειρά ξεχωριστών βιβλίων. «Ήταν η πρώτη φορά που το έργο είχε νόημα για μένα», λέει. Ωστόσο, λέει, το να είσαι τόσο συγκεντρωμένος στο παρελθόν είναι μια απόκλιση από τον κανόνα.

«Γενικά είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος στο τι έρχεται στη συνέχεια, στην επόμενη καινοτομία», λέει, «αλλά πριν από μερικά χρόνια συνειδητοποίησα ότι το 2025 θα ήταν η χρονιά που θα έκλεινα τα 70, η χρονιά που η Microsoft θα κλείσει τα 50 και η χρονιά που το Gates Το Foundation γίνεται 25».
Αυτό με τη σειρά του τον οδήγησε να σκεφτεί πώς, «μέσα από την τύχη και μια ποικιλία πραγμάτων, οι γονείς μου και οι πρώτοι φίλοι μου με έβαλαν σε θέση να έχω μια υπέροχη ζωή και να είμαι εξαιρετικά τυχερός και να είμαι στο επίκεντρο της ψηφιακής επανάστασης». Νιώθει ότι το πιο αποκαλυπτικό μέρος του βιβλίου ήταν η απόφασή του να γράψει «ρητά» ότι, αν είχε μεγαλώσει σήμερα, πιθανότατα θα είχε διαγνωστεί με διαταραχή του φάσματος του αυτισμού.«Στην εποχή της παιδικής μου ηλικίας, το γεγονός ότι ο εγκέφαλος ορισμένων ανθρώπων επεξεργάζεται πληροφορίες διαφορετικά από άλλους δεν ήταν ευρέως κατανοητό», εξηγεί στο Source Code, προσθέτοντας ότι «οι γονείς του δεν είχαν οδηγούς ή εγχειρίδια για να τους βοηθήσουν να κατανοήσουν γιατί έγινε ο γιος τους τόσο παθιασμένος με ορισμένα έργα... ήταν αδέξιος κοινωνικά και θα μπορούσε να γίνει αγενής ή ακατάλληλος χωρίς να παρατηρεί την επίδρασή του στους άλλους».

Ο Γκέιτς λέει στο PEOPLE ότι ο λόγος για τον οποίο περίμενε μέχρι τον επίλογο των απομνημονεύσεών του να συμπεριλάβει αυτή τη συνειδητοποίηση ήταν επειδή όταν ήταν παιδί, «αυτές οι λέξεις δεν έβγαιναν». «Νομίζω ότι όταν έφτασα στο κολέγιο, εμφανίστηκε ο όρος «ΔΕΠΥ» και οι άνθρωποι άρχισαν να συνταγογραφούν φάρμακα για αυτό», λέει. «Δεν ήμουν ποτέ, αλλά πιθανότατα θα είχα διαγνωστεί και με αυτό».

Το ζήτημα του ότι ο Γκέιτς ανήκει στο φάσμα του αυτισμού - που συνήθως χαρακτηρίζεται από κάποιον που έχει προβλήματα με τις κοινωνικές δεξιότητες, την επικοινωνία και τη ρύθμιση της συμπεριφοράς - ήταν μόνο κάτι που προέκυψε όταν ήταν ενήλικας. Αλλά, λέει, μετά από «λίγες περιπτώσεις» όπου οι άνθρωποι τον ρώτησαν σχετικά, «έπρεπε να σκεφτώ και να πω ναι».
Η μητέρα του, Mέρι Μάξγουελ Γκέιτς, πέθανε το 1994, πριν γίνει πατέρας. και ο πατέρας του, Γουίλιαμ Χένρι Γκέιτε ο οποίος έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ και πέθανε το 2020, γνώρισε μόνο τα εγγόνια του «λίγο» λόγω της φθίνουσας υγείας του.

Μέρος αυτού που ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον για τη συγγραφή αυτών των πρώτων απομνημονευμάτων για τον Γκέιτς είναι «πολλοί από τους βασικούς ανθρώπους, σχεδόν όλοι οι βασικοί άνθρωποι σε αυτό το βιβλίο δεν είναι ζωντανοί [σήμερα], ξεκινώντας από τους γονείς μου». Ο κατάλογος περιλαμβάνει επίσης τον Άλεν και τον παιδικό του φίλο Κεντ Έβανς, ο οποίος έπεσε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού αναρρίχησης το 1972 και πέθανε μετά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο.
«Αλλά μιλώντας γι' αυτούς και μιλώντας για αυτά που έκαναν — καλά, αυτό που σου έχει μείνει μπορείς να βρεις ακόμα αυτή τη σύνδεση και την έμπνευση», γράφει ο Γκέιτς. 

Με δύο απομνημονεύματα ακόμα στον ορίζοντα, ο Γκέιτς λέει ότι «απόλαυσε πολύ τη διαδικασία», ακόμα κι αν κατά καιρούς έχει ανησυχήσει μήπως του αποσπά την προσοχή από το φιλανθρωπικό έργο του.
«Καθώς δεν ασχολουμαι για λίγο με τον ιό HIV, την ελονοσία, την πολιομυελίτιδα και όταν κοιτάζω το ημερολόγιό μου, είναι σαν να λέω "Ω, αυτό είναι λίγο απολαυστικό που εργάζομαι στα απομνημονεύματά μου αυτή την εβδομάδα και δεν λέω στις ομάδες να προχωρήσουν λίγο πιο γρήγορα», λέει. «Αλλά ελπίζω ότι υπάρχουν αρκετά πολύτιμα πράγματα που οι άνθρωποι θα μπορέσουν να μάθουν».